بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - به گزارش بازار، مجید بهستانی در تحلیل آینده مذاکرات ایران و آمریکا نوشت:
سئوال مهمی است که ترامپ روند مذاکرات را چگونه اداره خواهد کرد؟ باید به نقشه شناختی ترامپ توجه کرد و نه لزوما منافع ملی آمریکا. همه رؤسای جمهور جهان دوست دارند به عنوان رئیس جمهور موفق اتاق کاری خود را ترک کنند. ولی این میل، در ترامپ با خصیصه خودشیفتگی، و عجول بودن، همراه است.
او شخصا در هر پرونده، مدیریت صحنه را بر عهده می گیرد و تمایل شدید دارد که نشان دهد که «شخص» او «توانست» کار را به نفع ملت آمریکا و جهان در بیاورد، نه لزوما قدرت ملی آمریکا. به عبارت دیگر، آمریکا همیشه بوده، ولی ترامپ رو کم داشته! حال نگرش او به کنترل مساله ایران، در ساختار سایر تصمیمات او معنادار می شود. او همزمان در چندین پرونده بزرگ درگیر است، و دوست دارد خیلی زود از شرّ همه آنها خلاص شود، که به نظرش کارهای مهمتری وجود دارد: رابطه با روسیه، بحران جنگ اوکراین، کنترل اروپا، سلطه بر گرینلند، مساله ایران، و مساله چین. در یک نگاه معلوم است که راحت ترین پرونده مساله ایران است. زیرا واقعا اهداف نزدیک به یکدیگر دارند (عدم سلاح هسته ای) و این احتمال توافق را بیشتر می کند.
ولی اوضاع به این سادگی نیست. ترامپ فراتر از سلاح اتمی خواسته های فراتر از برجام را دارد و همواره آن را بدترین توافق تاریخ آمریکا نامیده است. در نتیجه نمی تواند در همان سطح توافق کند.
به گمانم در یک توافق اولیه و موقت، طرفین روی عدم سلاح اتمی مذاکره و توافق خواهند کرد. چرا؟ برای ایران مشخص است. ولی طرف آمریکائی می خواهد نشان دهد که «با اراده قوی» توانسته است جهان را از یک خطر بزرگ (ایران هسته ای) ایمن نگه دارد بدون آنکه آمریکا وارد جنگ شود.
در ادامه:
1- (سناریوی بدبینانه): در میان مدت، خواسته های جدید فرابرجامی مطرح خواهد شد. مانند موشکهای بالستیک، توان پهپادی، و محور مقاومت. یا نظام بازرسی و نظارت سختگیرانه تر آمریکائی، فراتر از پادمانها، ایجاد کند. اینها خطوط قرمز ایران است و مشخص است اگر ترامپ بخواهد همه اینها را به یکدیگر گره بزند مذاکرات فرسایشی و درنهایت به بن بست خواهد رسید.
2- (سناریوی خوش بینانه): ترامپ متوجه می شود در سایر پرونده ها نمی تواند امتیازی بگیرد و برای جلوگیری از کارنامه خالی یا سیاه، لاجرم تاحدی به خواسته های ایران تن دهد، تا هم توافق جامع تری داشته باشد، هم اصلا به توافقی برسد. در این صورت، بعضی تحریمهای ریاست جمهوری حذف می شود، بعضی دسترسیهای مالی مانند انتقال انرژی به عراق و افغانستان مجوز می گیرد، و اعطای دسترسیهای حقوق بشردوستانه مثل اقلام داروئی بیماریهای خاص. در مقابل، ایران بر بعضی پروژه های نظامی خویش محدودیتهای زمان دار ایجاد خواهد کرد. در این میان، پیشنهاد هوشمندانه ایران که خود آمریکائی ها نیروگاه هسته ای در ایران تأسیس کنند، شاید بتواند ذهنیت ترامپ را تعدیل کند. ولی احتمال سرمایه گذاری گسترده آنها در داخل کشور با فضای فعلی تقریبا ناشدنی است و جزء اهداف دوردست تر قرار می گیرد. این یک توهم لیبرالیستی است که اگر کشورها پیوند اقتصادی پیدا کنند، در حوزه های سیاست و امنیت سهلگیرتر می شوند.